En dan kijken we weer terug op een bijzonder jaar.
Op m’n nachtkastje ligt de glossy van Henri Nouwen. Altijd prikkelend wat deze man te vertellen heeft. De worstelingen en wijsheid van hem intrigeren me en met mij vele mensen. Hij kan als geen ander uitleggen wat het betekent dat je zo ongelofelijk geliefd bent door je God. Welke dieptepunten of hoogtepunten je ook meemaakt in je leven.
Eén ding staat altijd vast: we mogen ontdekken dat God van ons houdt zonder dat we er ook maar iets voor hoeven te doen. Ik blader zijn blad door en zie deze mooie foto van de natuur. Met een indringende vraag op de foto uit zijn boek ‘Bevrijd je verdriet’. Hoe is het om dood te gaan? De dood zal voor ons allen anders zijn, dat valt niet te voorspellen.
Gelukkig staan we er als we gezond zijn als het goed is, niet steeds bij stil.
Toch is het onvermijdelijk dat we eraan denken. Of we nu willen of niet.
We zien en horen het om ons heen. Mensen komen en gaan. Soms worden we enorm opgeschrikt als iemand sterft die ons na aan het hart staat. Raakt het je in je ziel. En dat gevoel is zo apart. Het overkomt je. Dat verdriet, die kwetsbaarheid … niet in woorden uit te drukken.
Afgelopen jaar na mijn eerste vaccinatie in mei, werd ik met dat gevoel geconfronteerd. Ik kreeg hevige gewrichtsontstekingen. In mijn linker nekspier begon het op de avond na de inenting. Daarna in m’n rechterarm, middelvinger, schouder, knie, wijsvinger, kaak, handen, pols, heup en schouders.
Enorme pijnen en afname van spierkracht. Het duurde twee en een halve week voordat ik naar de huisarts ging.
Iedere keer ging het weer over na twee dagen en dacht ik dat ik ervan af was. Maar helaas… de ontsteking kwam dan toch weer op in een ander gewricht. De huisarts schrok en gaf me
ontstekingsremmers, belde een collega en de reumatoloog.
De onzekerheid dat ik niet wist wat ik had gaf een heel naar gevoel. En maakte dat ik ging piekeren.
Zou ik iets met m’n spieren hebben? En als dat het niet is wat dan wel?
Ik ging de medische molen in. Kwam onder behandeling van de reumatoloog. Ook hij kon het niet plaatsen en wilde eerst meer weten. Ik moest bloed prikken en foto’s van voeten, handen en longen laten maken. Uiteindelijk kreeg ik de diagnose en was het een reactieve artritis. Veroorzaakt door de inenting. Hoe dat kan weet ik nog steeds niet. Zou het een allergische reactie zijn? Volgens de reumatoloog heeft m’n immuunsysteem een enorme klap gekregen door de onbekende stof.
Het goede nieuws. Na een half jaar zou het vanzelf over moeten gaan. Ik moest naar de
fysiotherapeut om van de pijnen af te komen. En inderdaad in november na nog een hevige
ontsteking in mijn rechterknie, hopelijk de laatste stuiptrekking, heb ik nu nagenoeg geen last meer.
Af en toe nog een telefonisch consult bij de reumatoloog om de vinger aan de pols te houden en dat was het dan.
Ik heb me verwonderd over m’n eigen emoties. Hoe die opkwamen en ontroering gaven bij mij en Bert m’n man toen we nog niet wisten wat het was. En er rekening mee hielden dat het iets ernstigs zou kunnen zijn. Je deelt deze gevoelens alleen maar samen. We wisten immers nog helemaal niet wat er aan de hand was.
Gedachten aan mensen om je heen die een diagnose hadden die onomkeerbaar was en naar de dood leidde spookten door ons hoofd. Het zal toch niet…
Maar waarom niet? Ik ben ook een kwetsbaar mens en ook mijn leven houdt een keer op. Het enige wat ik zeker weet is dat ik dan ook zal moeten springen, loslaten. Me over moet geven en de veilige en vertrouwde omgeving moet verlaten, of ik dat nu wil of niet.
Heel toevallig werd ik geraakt door een liedje van Douwe Bob: I do
Dit liedje kon ik in die onzekere weken niet met droge ogen beluisteren en meezingen. Af en toe deed ik een test hoe het met m’n gevoel zat en beluisterde het liedje nog eens. Nu raakt het me veel minder en vraag ik me zelfs af waarom dat liedje op dat moment? Is het omdat hij over de liefde, loslaten en ook over bones zingt?
Tja … emoties overkomen je en kennelijk was dit liedje precies op het goede moment en hielp het me destijds…
Met een dankbaar gevoel neem ik afscheid van het oude jaar.
Dankbaar voor alle zegeningen van het afgelopen jaar.
Samen met Bert mochten we ons 35-jarig huwelijk in de zomer vieren.
Gezegend met onze 5 jongens en 3 schoondochters. Omringd door familie en vrienden mocht ik in goede gezondheid weer een jaar ouder worden. En kon ik mijn werk op school en voor Adieu doen.
Wel hebben we onze laatste ouder dit jaar naar het graf gebracht.
Op de gezegende leeftijd van 93 jaar is mijn schoonmoeder in april overleden. Ze vertrouwde vast op haar Hemelse Vader. Ondanks het verdriet en gemis overheerst de dankbaarheid dat ze nu veilig in Jezus’ armen is. Psalm 4 : 9 was de tekst op haar rouwkaart: ‘In vrede leg ik mij neer en meteen slaap ik in, want U, HEER, laat mij wonen in een vertrouwd en veilig huis.’
Vol vertrouwen is ze gegaan.
Dat vertrouwen wens ik iedereen toe. Ook in deze onzekere tijd.
‘De wereld zo duister met ziekte en pijn. Het Kind zonder luister wil heelmeester zijn.
Vol van erbarmen ziet Hij naar ons om. Heb lief, geloof en hoop want Ik kom!’
Ik wens iedereen hele fijne feestdagen en een gezegend 2022 toe.
Adieu en liefs van
J O K E