Vandaag een eerbetoon aan mijn lieve zus Marga.
Vandaag zou het haar verjaardag zijn, een kroonjaar.
En ook nog eens op 8 maart, internationale vrouwendag. Een dag die net zoals andere bijzondere gedenkdagen nodig is. Om er weer bij stil te staan dat ieder mens van waarde is, van onschatbare waarde. En voor mij was Marga zo waardevol. En daarbij ook een enorme schat. Mijn grote zus, die me beschermde als ik bang was om naar de turnclub te gaan. Omdat ik dan onderweg weleens grote jongens tegenkwam die dingen riepen. Op haar Solex brommertje reed ze dan met me mee door Voorburg. ‘Waar zijn ze?’, vroeg ze me… Ze zou ze wel even een lesje leren om haar zusje te beschermen. 😉
Op haar 23e trouwde ze vanuit ons ouderlijk huis. Aan het einde van het feest pinkte ik een traantje weg. Daar ging ze, het zou nooit meer hetzelfde zijn. Gelukkig ging ik veel bij haar en haar man logeren. Soms zelfs met een vriendin. Het contact was anders maar werd alleen maar leuker. Op haar kinderen passen en samen winkelen. Hele gesprekken over allerlei onderwerpen. Ruim tien jaar later trouwde ikzelf en kreeg net als zij ook 5 kinderen. Onze oudste zoon scheelt ongeveer een jaar met haar jongste zoon. Zowel van haar als van onze oudste zus kreeg ik tassenvol kleding van hun kinderen. Allemaal handig om te gebruiken als lekkere buiten-speelkleding voor onze oudste jongens. En zo genoten we van elkaar, als zussen, als familie en bezochten we elkaar regelmatig op verjaardagen of daarbuiten. Deelden we wel en wee met elkaar.
En toen die dag dat ze de diagnose A.L.S. kreeg in september 2013. Verschrikkelijk voor haar, haar man en hun 5 kinderen en hun gezinnen. Wat een verdriet voor hun allen. Maar ook wij als broers en zussen waren er kapot van. Onze opa Dijkema van moeders kant was ook aan deze ziekte gestorven. Het woord Amyotrofische Laterale Sclerose konden we allemaal vlot uitspreken. Tenslotte had onze moeder ons er regelmatig over verteld dat haar vader aan deze ernstige spierziekte was gestorven. Maar dat één van ons deze ziekte zou krijgen …was zo’n enorme schok. Later bleek ook dat de vorm die Marga had niet erfelijk was en dat iedereen dit kan overkomen. Drie jaar is ze ziek geweest. En de ziekte heeft ze waardig gedragen, bewonderenswaardig. Want wat was en is het een genadeloze, progressieve ziekte van de zenuwcellen, waarbij haar spieren geleidelijk aan iedere keer verder uitvielen.
Onze lieve, vrolijke en optimistische zus werd een ernstige zus die uiteindelijk in een rolstoel terechtkwam. Met een tillift uit bed getakeld werd en ’s nachts beademing nodig had. Ze besefte als geen ander dat haar einde naderde. Maar ook dat ze de tijd die ze nog kreeg nuttig kon besteden. En zo maakte ze van haar leven wat er nog van te maken was. Elke dag opnieuw. En deden heel wat familieleden de ‘ice-bucket-challenge’ in 2014. Zwommen haar zonen, schoonzoon en onze broer in de Amsterdamse grachten. En organiseerde onze zoon een evenement op zijn school. Allemaal om geld op te halen voor het goede doel namelijk: onderzoek naar de oplossing voor ALS. Maar helaas was en is nog steeds de oorzaak niet bekend van deze ziekte. En zijn er geen medicijnen die deze ziekte kunnen stoppen of genezen.
Wat een geluk dat ze tot het laatst heeft kunnen spreken. De ziekte begon bij Marga met een klapvoet en rugklachten. Wat heeft ze nog veel gesprekken gevoerd, met haar geliefden en het vele bezoek dat bij haar langskwam.
Wat liet ze zien waar ze haar Hoop op stelde, namelijk op haar Hemelse Vader. Ze was ervan overtuigd dat niets haar zou kunnen scheiden van de liefde van God. Hij zou haar nabij zijn en ze had op de dag van haar diagnose een teken van God gehad dat Hij bij haar zou zijn. Het lied ‘Ik zal er zijn’ van Sela die in september 2013 uitkwam sprak ook haar enorm aan. Dit lied o.a. en ‘Amazing Grace’ zongen we op haar begrafenis in mei 2016. Dagelijks las ze in de bijbel en haar dagboekje van Sarah Young ‘Dicht bij Jezus’. En haalde daar steeds weer troost en kracht vandaan. In haar zwakheid was ze sterk.
En toen op 30 april halverwege de dag stierf ze in haar rolstoel. Terwijl ze de krant met haar oogcomputer aan het lezen was kwam God haar halen en verloste haar van haar ziekte en pijn.
Haar gebed werd verhoord. Waar ze bang voor was, namelijk om te stikken, gebeurde niet. Ook al wisten we dat ze zou sterven, toch kwam dit moment ook weer geheel onverwacht. Op de verjaardag van onze oudste broer, die vlak bij haar woonde en waar we ’s avonds op verjaardagsvisite zouden gaan.
Het werd een dag van afscheid nemen en daarna als broers en zussen bij onze jarige broer elkaar steunen en troost zoeken bij elkaar. En ons voorbereiden op haar begrafenis, de week erna. Dankbaar zijn we voor haar leven en dat ze onze zus was. Met haar man en kinderen halen we regelmatig de goede herinneringen op. We missen haar en zien uit naar het moment dat we haar mogen ontmoeten, samen met onze andere geliefden.
Op die nieuwe hemel en aarde, die essentiële plek van Vrede en Licht. De plek die voor ons allen elke dag dichterbij komt.
En tot die tijd koesteren we de herinneringen aan haar.
En genieten we hopelijk nog lang van en met elkaar, ieder op zijn of haar plek.
Delen we lief en leed en bidden we of de liefde steeds weer zal overwinnen.
Rust in vrede lieve grote zus, lieve Marga en tot ziens.
❤️ Joke
PS: hieronder de link van het lied:
https://www.youtube.com/watch?v=f4RgXZAEiQ