Hier sta ik op de brug en kijk vooruit en terug.
Wat een heftig jaar voor iedereen. Voor de één meer dan de ander. Voor mij en mijn gezin viel het mee. Dankbaar zijn we dat we gezond zijn, werk hebben en kunnen genieten van en met elkaar.
Om me heen zag ik verdriet. Vrienden en familieleden verloren geliefden. Wat een diep verdriet voor de achterblijvers. Hoe vergankelijk is het leven.
‘De mens – zijn dagen zijn als het gras, als een bloem in het veld, zo bloeit hij; wanneer de wind daarover is gegaan, is zij niet meer, en haar plaats kent haar niet meer.’ We kunnen het lezen in een psalm.
Hoe zinloos lijkt het leven: opgaan – blinken en verzinken. Om het maar even plat uit te drukken.
Toch was er een rode draad in de rouwdiensten die ik beluisterde. In iedere dienst waren er woorden van liefde en werden deze mensen zo enorm gemist. Hadden ze allemaal op hun manier zo’n belangrijke plek in het leven van de achterblijvers. Had hun leven dus toch zin gehad. Werden en worden ze zo gemist. Ondanks hun eigenaardigheden, hun geweldige en minder geweldige eigenschappen sloeg en slaat hun afwezigheid een gat in het leven van hun geliefden. Want ze waren zo geliefd.
Tranen vielen en woorden van heimwee en hoop werden gesproken. Hoop dat er eens weer een hereniging komt. Adieu, tot ziens!
Steeds weer kom ik erachter hoe veerkrachtig mensen zijn. Hoe uitzichtloos de situatie ook is, steeds is er levenskracht om door te gaan. Hulp te zoeken of te geven aan elkaar. Steeds weer zijn er lichtpuntjes. Ik zie het in mijn werk. Kinderen die spelen, rennen, tekenen, bouwen, rijmen, zingen, springen, lezen en noem maar op. Wat een voorbeeld voor ons als volwassenen. Ouders en leerkrachten die hen zien, coachen en begeleiden. Wat een mooie dingen ontstaan er tussen mensen onderling.
Dankbaar kijk ik achterom en ben ik heel blij met de verschillende rollen die ik mag vervullen. Allereerst in mijn gezin en daarnaast als leerkracht, coach en begeleider in het onderwijs. Maar ook als hulpverlener bij Adieu. Er is veel werk en dat is zorgelijk. Want veel mensen hebben hulp nodig en hebben het zwaar. Maar ik ervaar ook hoe krachtig mensen zelf zijn en zelf kunnen aangeven wat ze nodig hebben. Ik hoef niet voor hen te denken. Ik kan wel met ze meedenken, een luisterend oor hebben en een helpende hand bieden.
Dankbaar ben ik voor het geloof wat ik heb gekregen en dat ik elke dag mijn zorgen neer mag leggen bij onze Schepper.
Die schepper die ons ook in 2021 weer zal helpen en elke dag nieuwe levenskracht zal geven. Dat jij en ik veel kracht en liefde van Hem mogen ervaren wens ik jou en mezelf van harte toe voor het komende jaar.
Een inspirerend, liefdevol en gezegend 2021 toegewenst!
Adieu, Joke