Groter dan Ik

Het einde van 2024 is aangebroken. Ik zit in de auto op weg naar mijn broer en luister naar Radio 1. Het programma wordt afgewisseld met een muzieknummer van Froukje:

Happy new year de wereld staat in de fik
En ik zou het willen blussen
Maar het vuur is groter dan ik
De tijd (tijd) tikt maar door (door door)

De presentator geeft aan dat Froukje het lied geschreven heeft om meer aandacht te vragen voor de klimaatcrisis. Dat spreekt me wel aan. Wie maakt zich nou geen zorgen om het klimaat?

Samen met mijn nichtje bezoek ik mijn broer. Met z’n drieën gaan we een strandwandeling maken. Altijd leuk en genieten, langs de zee lopen.
Bijkletsen met m’n nichtje, die ook in het onderwijs en de hulpverlening zit.
En m’n broer, haar oom, geniet ervan om mee te gaan.

Een ‘gewoon’ gesprek met hem is niet mogelijk omdat hij doof geboren, geestelijk gehandicapt en autistisch is. We ‘praten’ met gebaren met hem.

Onze ouders kozen voor christelijk onderwijs voor hem op Effatha in Voorburg.
Vandaar dat ons gezin vanuit Groningen in Voorburg terechtkwam.

Martin woont na het overlijden van onze ouders in een gezinsvervangend tehuis van Philadelphia. Hij heeft daar zijn eigen appartement en woont daar samen met anderen die extra hulp nodig hebben. De begeleiders bieden intensieve zorg aan de bewoners en er is van alles te doen.

Toen hij op zestienjarige leeftijd uitgeleerd was op dovenschool Effatha, heeft hij daarna vijftig jaar gewerkt op de Sociale Werkplaats. Eerst in Rijswijk, daarna in Zoetermeer. Wat waren ze blij met Martin.

Hij was en is een harde werker, die zich niet laat afleiden door geleuter op de werkvloer. Er is enorm veel werk door zijn handen gegaan. Van technische apparaten tot en met plantjes, kerstpakketten inpakken en noem maar op. Vijf dagen per week, iedere dag met het busje naar zijn werk en dat vijftig jaar lang. Begrijpelijk dat we als familie heel trots zijn op onze broer, zwager en oom Martin.

Onze indruk is dat hij meestal blij en tevreden is en geniet van zijn leven. Tekenen en knutselen is zijn lust en leven. En bij Phila Doe, de dagopvang van Philadelphia, kan hij zich nu na zijn pensioen uitleven met creatieve workshops en opdrachten die hij daar krijgt.

Bij binnenkomst laat hij mij meteen een mooi fotoboekje zien van zijn vakantie met Dit Koningskind in Duitsland. Zo te zien heeft daar weer volop genoten van leuke activiteiten en de mooie natuur. Op de laatste bladzijde van het boekje staat een gedicht. Aan de hand van het boekje kan hij iedereen laten zien waar hij is geweest.
Eens per jaar gaat hij met een broer of zus terug naar Groningen, waar zijn roots

liggen. We bezoeken daar nichten en neven. Vanwege zijn roots is Groningen een bron van vreugde voor hem om te bezoeken.

Dat er aardbevingen hebben plaatsgevonden is aan hem helemaal voorbijgegaan. Hij is blij met iedere dag die er is. Hij leeft in het hier en nu. Wat dat betreft kunnen we veel van hem leren.

Op afstand leven we mee met de Groningers die daar toch maar zitten met de gebakken peren. Wat een ellende door de gasboringen. Scheuren in huizen, mensen die slecht slapen, een overheid die de ogen en oren sluit.

Ik lees in de krant over een mooi initiatief. Eén van de vele initiatieven voor goed rentmeesterschap. Jonge mensen met een goede baan maken zich druk om het klimaat. Zo’n 30 ambitieuze millennials met verschillende religieuze achtergronden volgen het programma ‘young leaders in ecology’. Samen zoeken ze naar antwoorden op de levensvragen die het met zich meebrengt.

Ik beluister het liedje verder:

En we zijn met steeds meer en we willen steeds meer
Wie het kleine niet eert is het grote niet weert

Dat leerden we ook van onze ouders: ‘Wie het kleine niet eert …’.

En deze wijze les hebben wij onze kinderen ook zo goed mogelijk doorgegeven. De stem van Froukje gaat verder:

Wie niet weet wie niet deert
Ik drink nog een drankje
proost op het leven
De klok slaat twaalf uur zijn
M’n zonden vergeven dan

We zullen beven de aarde zal bloeden
En wie niet betaalt
moet z’n schulden vergoeden

Bijna oud en nieuw inderdaad. Zonder dat we weten wat er gaat komen, proosten we op het leven. We mogen leven vanuit hoop en vergeving. Binnenkort is het kerst en mogen we gedenken dat de Verlosser kwam. Gestuurd door zijn Vader om voor ons die verlossing te bewerkstelligen. Wat een offer, wat een pijn stond het kind Jezus te wachten.

Froukje laat in haar liedje de wanhoop zien. Maar ook haar verlangen en dat we als mensen niet mogen wegkijken.

Maar ik wil een toekomst ik wil een kind
Ik wil een carrière een tuin een gezin
Ik wil kunnen proeven van echt schone lucht
Maar de rijken die vluchten die boeken een vlucht en

Het kan anders ik weet dat het kan
Met geloof en een wil en een wet en een plan
Ik wil een toekomst en jij wil het ook
Of je blijft blind want waar vuur is is rook

Want ik wil een toekomst ik wil een verhaal
En niet voor mezelf maar voor ons allemaal
Ik wil zien in vijftig tinten groen
Ik wil graag denken en durven en doen

Het liedje eindigt met de woorden dat ze hoopt dat we het redden:

Met horten en stoten
Maar het is k.… want we gaan allemaal dood
en we sluiten onze ogen ervoor

Rake woorden vind ik, en een oproep aan Den Haag om te praten met elkaar en het geld goed te gebruiken!

Ik blader door het fotoboekje van mijn broer en m’n oog valt op het gedicht. Het bemoedigt me en graag wil ik het doorgeven aan jou.

Ik heb twee dozen in mijn handen die God mij toevertrouwde.

Hij zei: ‘doe al je zorgen in de zwarte en al je vreugde in de gouden.’

Ik deed wat Hij zei: ik stopte mijn vreugde in de ene en mijn zorgen in de andere doos.

Maar hoewel de gouden met de dag zwaarder werd leek er met de zwarte wel iets loos.

Hij werd maar niet zwaarder en toen ik hem nader bekeek

zag ik onder in de doos drie gaten waarlangs mijn zorgen verdwenen, zo bleek. Ik toonde de gaten aan God en vroeg:

‘Waar zouden toch mijn zorgen zijn?’
Hij lachte vriendelijk en zei:

‘Mijn kind, die zijn bij mij.’

Ik vroeg: Waarom gaf u me die dozen Heer?
Waarom de gouden en de zwarte met de gaten?

‘De gouden, mijn kind’ is om je zegeningen te bewaren.
‘De zwarte is bedoeld om los te laten.’

Veel gouden momenten voor 2025 wens ik jou toe!


Happy New Year
de wereld staat in de fik
En ik zou het willen blussen
Maar Goddank
Hij is groter dan ik

Adieu en lieve groet, Joke

Vrijheid, geef de fakkel door!

Geef de fakkel van vrijheid door!


Ik heb het geluk dat ik op 1 juli geboren ben, tenminste, zo zie ik het steeds meer.
Een mooie datum, sowieso de eerste dag van het tweede halfjaar. De eerste dag van de zevende maand, in het lichte en groene seizoen van de zomer.
Maar misschien is dit een beetje vergezocht. Iedere geboortedag is tenslotte prachtig. Want jij en ik kwamen ter wereld op die dag. Dus die dag kon niet meer stuk, toch?

Ieder mensenleven is een groot geschenk, op welke dag van het jaar die ook plaatsvindt. David beschrijft het prachtig in een loflied van Psalm 139.

‘Ik loof U voor het ontzaglijke wonder van dit bestaan, wonderbaarlijk is wat U gemaakt hebt.

Het is natuurlijk wel de vraag of we dit zo ervaren? Of het meezit in ons leven.
Een vraag die me altijd erg beziggehouden heeft.
Eerst onbewust als klein kind, maar steeds bewuster naarmate ik ouder werd en zelf kinderen kreeg.
En nog steeds vraag ik mezelf weleens af: ‘Geef ik onze kinderen wel genoeg?
Genoeg aandacht, liefde en geluk waar ze recht op hebben. Wat in mijn vermogen ligt. Heb ik zelf eigenlijk wel genoeg liefde en aandacht gekregen, genoeg om uit te kúnnen delen?’
En nu de kinderen op eigen benen staan en zelf kinderen krijgen… heb ik ze genoeg gegeven? Zodat ook zij weer door kunnen geven en uit kunnen delen aan hun kinderen?

Een opname van Henri Nouwen over de ongelofelijk grote liefde van God staat op mijn netvlies. Hij tekende een lange horizontale levenslijn met pieken en dalen er boven en onder uitgetekend. Je wordt geboren en je sterft. Je hebt goede en slechte dagen. Rijkdom en armoede. Gezondheid en ziekte. Vreugde en verdriet. Maar die horizontale rechte lijn drukt Gods liefde uit. Die is altijd dezelfde: ‘Hij is met je, Hij is met ons tot aan het einde van de aarde. Hij heeft ons geluk voor ogen.’ 


Gerechtigheid
Makkelijk gezegd wanneer je niet in oorlog leeft, onderdrukt wordt of tegenslagen hebt?
Zeker weten. Je zal bijvoorbeeld maar in oorlog of armoede geboren worden op dit moment. Of in slavernij geboren zijn.
Wat hebben de slaven geleden tijdens hun overheersing onder erbarmelijke omstandigheden. De slachtoffers uit het koloniale tijdperk. Tot op de dag van vandaag zijn de gevolgen hiervan merkbaar.
Keti Koti betekent letterlijk ‘de ketenen verbroken’. Op deze feest- en herdenkingsdag van 1 juli wensen mensen elkaar Wan Switi Manspasi Dey, wat een fijne emancipatiedag betekent.
Maar wat een strijd ging er aan dit feest vooraf.  
Excuses worden aangeboden en ondertussen gaat moderne slavernij door. Mensen zijn nog steeds geneigd om elkaar te haten, discrimineren, uit te buiten en te overheersen. Is het kwaad onder ons.
Hoe goed is het dat misstanden aan de kaak gesteld worden. Dat er toezicht is. Dat er mensen zijn die strijden voor recht en gerechtigheid. Dat mensen een baken van licht en liefde zijn en elkaar kunnen ontmoeten, inspireren en bemoedigen.
Samen opstaan tegen onrecht.
En hierbij mogen we allemaal ons eigen steentje bijdragen. Emancipatie betekent letterlijk vrijverklaring, toekenning van gelijke rechten. Ontheffing van vroeger bestaande bepalingen.
Denk aan bepaalde bevolkingsgroepen die tot op de dag van vandaag worden onderdrukt omdat ze ‘anders’ zijn in de ogen van medemensen.

Paulus schrijft het heel mooi in Galaten 5: 13 en 14:
‘U bent geroepen om vrij te zijn. Misbruik die vrijheid niet om uw eigen verlangens te bevredigen, maar dien elkaar in liefde, want de hele wet is vervuld in één uitspraak: ‘Heb uw naaste lief als uzelf.’

Platform

Twee jaar geleden werd het Platform Pastorale Hulpverlening opgericht. Een vereniging die ten doel heeft dat er voor iedereen goede Pastorale Hulpverlening in de buurt vindbaar is. Ons doel is mensen hoop, licht en uitzicht  bieden. Met Adieu ben ik hierbij aangesloten.
Ik ben dankbaar voor de mooie ontmoetingen en gesprekken die dit meebrengt. De mensen van het platform steunen elkaar en door middel van intervisie wordt er onderzocht of ze op de goede weg zijn qua begeleiding in het pastoraat.
Laten we de fakkel van geloof, hoop en liefde doorgeven. Op weg naar het Leven.
Laten we God steeds meer ontdekken en onderscheiden.

Verlangen
Hoe ontdek je God steeds meer en hoe kan je hem steeds meer onderscheiden dan?
Door Hem te zoeken lees ik in Mattheüs hoofdstuk 7 vers 7:

Vraag en er zal je gegeven worden, zoek en je zult vinden, klop en er zal voor je worden opengedaan. Want een ieder die vraagt ontvangt, en wie zoekt die vindt. En voor wie klopt zal worden opengedaan.
Is er iemand onder jullie die zijn kind, als het om brood vraagt, een steen zou geven? Of een slang, als het om vis vraagt?
‘Als wij dan al, als beperkte mensen onze kinderen het goede willen geven, hoeveel te meer onze Hemelse Vader.’

Dit las ik op de site van Taizé (www.taize.fr):
Wie geraakt wordt door het wonder van het leven, door de manier waarop ons lichaam zo complex, zo mooi is ‘geweven,’ concludeert daaruit vaak dat de mens een soort goddelijke ‘vonk’ in zich draagt, die hem het leven geeft.
En als het goddelijke dan in ons is, waarom zou je dan nog geloven, kan je je afvragen.
Geloof is verwachting, het ‘legt de grondslag voor alles waarop we hopen, het overtuigt ons van de waarheid van wat we niet zien’ staat beschreven in de brief aan de Hebreeën hoofdstuk 11:1.

Licht
Onlangs las ik een prachtig gedicht: 

Het gezicht van God

is jaar op jaar
vriendelijker geworden,

of liever gezegd, het was
altijd even vriendelijk,

maar ik onderscheidde dat
steeds beter,

omdat God dacht:
Ten tijde des avonds

moet het licht zijn.

(Geert Bogaard)

Het vermogen om eigen keuzes te maken, om in vrijheid te handelen, is een grote gave die we ontvangen hebben.
Dat die keuzes steeds weer geïnspireerd mogen worden door de Geest van licht en liefde wens ik mezelf en iedereen toe.

Adieu en hartelijke groet!
Joke

www.coaching-counseling-adieu.nl 

Een mooi en gezegend 2024 gewenst!

Voor iedereen een mooi 2024 gewenst!

Deze dagtekst las ik vandaag:

Eén ding weet ik heel zeker: God maakt nieuwe mensen van jullie. Hij is daar al mee begonnen, en op de dag dat Jezus Christus terugkomt, zullen jullie volmaakt zijn. — Filippenzen 1:6

Voor mij een hoopvolle gedachte. Voor jullie ook? 🌈💫
Welke gedachte of tekst geeft jou Hoop?

Zin om te sparren? Van harte welkom op iedere laatste woensdagochtend van de maand. Dat zijn de volgende data: 24-01; 28-02; 27-03; 24-04; 29-05 en 26-06.

Welkom! De koffie/thee staat klaar 😇

Kintsugi

Onlangs ging één van onze zonen naar Japan met zijn vriend. Prachtige foto’s kregen we te zien van de schoonheid van het land, de cultuur en natuur met o.a. Kyoto en Tokyo.  
Voor iedereen had hij een presentje meegenomen. Als moeder werd ik verwend met een prachtig porseleinen kopje met bloemdecoratie. Superlief natuurlijk. Op de vraag wanneer ik eindelijk m’n kopje ging gebruiken haastte ik me uiteraard om er koffie uit te drinken.  
Wel heel ondankbaar om er niets mee te doen… 😉  

Helaas was het geluk maar kortstondig en kwam op een morgen het kopje gebroken uit de afwasmachine. Tja, daar was ik diep in mijn hart al bang voor geweest. Hè, was ik nu maar duidelijker geweest. Dit is echt een sierkopje. Te kwetsbaar voor gebruik. Heel jammer dat het nu zo moet aflopen met het mooie aandenken aan Japan.  
Gelukkig kon onze zoon erom grijnzen en reageerde hij nogal nuchter.  
Hij wees me op een techniek en toevallig ook nog een oude Japanse techniek.  
Hee, dat was een mogelijkheid om mijn teleurstelling om te zetten in iets moois. Ik raapte de scherven bij elkaar en zocht het woord op.
Kintsugi, lees ik, is de Japanse kunst van het repareren van gebroken keramiek met goud- of zilverkleurige lak. In de Japanse schoonheidsleer dragen sporen van breuk en herstel bij aan de schoonheid van een voorwerp.’  

Aha, zo kan je het ook bekijken.  
Ik ben blij. Het kopje krijgt op deze manier nog meer waarde voor me. 
 De beschadigingen, butsen en scheuren in het kopje zijn te vergelijken met het leven. Hoe blij ben ik dat ik juist met goudlijm dit kopje weer waarde geef. Het achteloos weggooien kan ik niet. Juist dit kopje, uit een goed hart gegeven… gekregen van m’n lieve zoon, koester ik.  
Sporen van gebruik, breuk en herstel geven op deze manier schoonheid aan een voorwerp. Ook al ervaren we dit waarschijnlijk heel anders, we kunnen op deze manier ook kijken naar het ouder worden. Het is een manier van kijken en omgaan met de vergankelijkheid van het leven. Het hoort bij het leven. 

 Zo zijn de rimpels en littekens die we oplopen tijdens ons leven net zomin een reden om jezelf of elkaar af te danken. Vertellen de jaren niet hoeveel wijsheid we op hebben gedaan? Over de moeite die we hebben gehad en gedaan en het leed dat we hebben meegemaakt?  
Jonge mensen worden vaak bewonderd om hun kracht, oude mensen om hun wijsheid.  
“De grijsheid is een sierlijke kroon”, staat in het Spreukenboek. 
Het doet me denken aan een frase in het lied ‘Anthem’ van Leonard Cohen: “In alles zit een barst, een barst… Dat is hoe het licht binnenkomt… ” 

Met het lijmen van de stukken zoek je de verbinding weer tussen de scherven en vul je de barsten op met iets heel moois. De goudlijm vult de ruimte op tussen de scherven en maakt de verbinding. Symbolisch voor het leven, waarin de verbinding en heling weer tot stand zal moeten komen na een breuk of verwijdering of bij iets wat kapot is. Soms gaat dat heel snel, maar vaker heeft het tijd nodig. Soms heel veel tijd. En misschien gebeurt het wel nooit…  

 
Ik denk aan mensen die onderdrukt worden en maar moeilijk los kunnen komen van hun belagers. 
Maar ook aan mensen die eenzaam zijn en veel verloren zijn.  
Wat is het belangrijk dat wij hen steunen, niet wegkijken, maar meeleven en als we kunnen bidden voor hen.  

‘Hij heelt de gebrokenen van hart. Hij geeft mensen weer hoop en neemt hun pijn weg.’ Psalm 147 

En wij, wij mogen Lichtdragers zijn. Hij zet ons in als helpers.  
Ben jij een helper, en als jij op jouw beurt hulp nodig hebt, laat je het dan weten? 
De dagen worden korter, de scholen gaan weer open. Het nieuwe seizoen start weer. Hopelijk ben je lekker uitgerust en heb je weer zin in om te beginnen. Ik wens je plezier, inspiratie, moed, lef en zegen voor het komende jaar toe. 

Iedere laatste woensdagmorgen van de maand ben ik beschikbaar. Mocht je zin en tijd hebben?  
De koffie of thee staat klaar. 
 

De volgende data staan genoteerd: 30 augustus; 27 september; 25 oktober; 29 november en 20 december 2023.  
Stuur je een berichtje om af te spreken dan of op een ander moment? 

Welkom en hartelijke groet, 

J O K E 

Verlies op de Kaart

Stromen van Verbinding

We zitten aan de tafel. De grote kaart ligt tussen ons in. Sinds ik af en toe werk met de kaart van Verlies-Op-de Kaart van Janet Schmidt heb ik wat mooie gesprekken mogen voeren over de woorden die op deze kaart te vinden zijn.

We bekijken de kaart en in dit gesprek plaatst degene het poppetje bij het woord Balans. De balans was even zoek. Onvrede op het werk. Een carrière switch, een nieuwe uitdaging. Onzekerheid…. gaat me dit lukken? Doorzetten, afzien, vreugde bij succes, geduld bij tegenslag.

Het woord balans staat net rechts naast de streek Dubbelleven. Links van deze dubbelleven streek is het Vliegveld te vinden van Welkom en afscheid. Toepasselijk…. deze woorden raken de kern. De groei die op dit moment aan den lijve ondervonden wordt. Achterlaten wat overbodig is geworden, omarmen wat echt van waarde is. Wat echt vreugde geeft.

Dubbelleven hoeft niet meer. Mooier voordoen om die targets toch maar te kunnen halen brengt alleen maar uit balans. Geeft spanning en gaat ten koste van de gezondheid. Waarom zou je dit doen eigenlijk? Wat geeft nu echte vreugde? Waar gaat het om in dit leven? Terechte vragen die diegene stelt en bewustwording op gang brengt.

De woorden Hemelse wateren en Vallei van acceptatie passen hier bij. Ontspanning geeft vreugde en rust. Het Pad van herinneringen staat symbool voor de hoogte en dieptepunten die elkaar afwissel(d)en. Patronen worden gezien en dat maakt het kiezen gemakkelijker. Achterlaten wat stress oplevert, toepassen wat rust, vrede en vreugde brengt.

Ik vertel dat we bij de opleiding Pastorale Hulpverlening regelmatig hebben mogen oefenen. Vele casussen kwamen voorbij. Steeds weer hield de docent ons voor: help de pastorant en leer diegene om de moeilijke dingen in het Licht te brengen.

Jezus roept ons op om met hem verbonden te blijven. In Johannes 15 bijvoorbeeld: ‘Jullie moeten met mij verbonden blijven en ik met jullie. Want alleen dan kunnen jullie op een goede manier leven. Net zoals er alleen druiven groeien aan takken die aan de stam vastzitten. Aan losse takken kunnen geen druiven groeien. Ik ben de stam van de druivenplant en jullie zijn de takken. Als jullie met mij verbonden blijven en ik met jullie, dan zul je veel goeds kunnen doen.’

Verzoening kan plaatsvinden tussen mensen die vervreemd zijn van elkaar, van zichzelf of van God. Een vrolijk Hart bevordert een goede gezondheid, een sombere geest verzwakt het lichaam. De Spreuken dichter schreef er al over.

Hij gaf Zijn Trooster de Heilige Geest om ons te helpen en ons steeds weer te vervullen met het Licht. Neem afscheid van het oude, het duister en verwelkom het nieuwe.
Kom tot jezelf en je bestemming en schitter ✨

D a g 2021 w e l k o m 2022

En dan kijken we weer terug op een bijzonder jaar.
Op m’n nachtkastje ligt de glossy van Henri Nouwen. Altijd prikkelend wat deze man te vertellen heeft. De worstelingen en wijsheid van hem intrigeren me en met mij vele mensen. Hij kan als geen ander uitleggen wat het betekent dat je zo ongelofelijk geliefd bent door je God. Welke dieptepunten of hoogtepunten je ook meemaakt in je leven.
Eén ding staat altijd vast: we mogen ontdekken dat God van ons houdt zonder dat we er ook maar iets voor hoeven te doen. Ik blader zijn blad door en zie deze mooie foto van de natuur. Met een indringende vraag op de foto uit zijn boek ‘Bevrijd je verdriet’. Hoe is het om dood te gaan? De dood zal voor ons allen anders zijn, dat valt niet te voorspellen.
Gelukkig staan we er als we gezond zijn als het goed is, niet steeds bij stil.
Toch is het onvermijdelijk dat we eraan denken. Of we nu willen of niet.
We zien en horen het om ons heen. Mensen komen en gaan. Soms worden we enorm opgeschrikt als iemand sterft die ons na aan het hart staat. Raakt het je in je ziel. En dat gevoel is zo apart. Het overkomt je. Dat verdriet, die kwetsbaarheid … niet in woorden uit te drukken.
Afgelopen jaar na mijn eerste vaccinatie in mei, werd ik met dat gevoel geconfronteerd. Ik kreeg hevige gewrichtsontstekingen. In mijn linker nekspier begon het op de avond na de inenting. Daarna in m’n rechterarm, middelvinger, schouder, knie, wijsvinger, kaak, handen, pols, heup en schouders.
Enorme pijnen en afname van spierkracht. Het duurde twee en een halve week voordat ik naar de huisarts ging.
Iedere keer ging het weer over na twee dagen en dacht ik dat ik ervan af was. Maar helaas… de ontsteking kwam dan toch weer op in een ander gewricht. De huisarts schrok en gaf me
ontstekingsremmers, belde een collega en de reumatoloog.
De onzekerheid dat ik niet wist wat ik had gaf een heel naar gevoel. En maakte dat ik ging piekeren.
Zou ik iets met m’n spieren hebben? En als dat het niet is wat dan wel?
Ik ging de medische molen in. Kwam onder behandeling van de reumatoloog. Ook hij kon het niet plaatsen en wilde eerst meer weten. Ik moest bloed prikken en foto’s van voeten, handen en longen laten maken. Uiteindelijk kreeg ik de diagnose en was het een reactieve artritis. Veroorzaakt door de inenting. Hoe dat kan weet ik nog steeds niet. Zou het een allergische reactie zijn? Volgens de reumatoloog heeft m’n immuunsysteem een enorme klap gekregen door de onbekende stof.
Het goede nieuws. Na een half jaar zou het vanzelf over moeten gaan. Ik moest naar de
fysiotherapeut om van de pijnen af te komen. En inderdaad in november na nog een hevige
ontsteking in mijn rechterknie, hopelijk de laatste stuiptrekking, heb ik nu nagenoeg geen last meer.
Af en toe nog een telefonisch consult bij de reumatoloog om de vinger aan de pols te houden en dat was het dan.
Ik heb me verwonderd over m’n eigen emoties. Hoe die opkwamen en ontroering gaven bij mij en Bert m’n man toen we nog niet wisten wat het was. En er rekening mee hielden dat het iets ernstigs zou kunnen zijn. Je deelt deze gevoelens alleen maar samen. We wisten immers nog helemaal niet wat er aan de hand was.
Gedachten aan mensen om je heen die een diagnose hadden die onomkeerbaar was en naar de dood leidde spookten door ons hoofd. Het zal toch niet…
Maar waarom niet? Ik ben ook een kwetsbaar mens en ook mijn leven houdt een keer op. Het enige wat ik zeker weet is dat ik dan ook zal moeten springen, loslaten. Me over moet geven en de veilige en vertrouwde omgeving moet verlaten, of ik dat nu wil of niet.
Heel toevallig werd ik geraakt door een liedje van Douwe Bob: I do

Dit liedje kon ik in die onzekere weken niet met droge ogen beluisteren en meezingen. Af en toe deed ik een test hoe het met m’n gevoel zat en beluisterde het liedje nog eens. Nu raakt het me veel minder en vraag ik me zelfs af waarom dat liedje op dat moment? Is het omdat hij over de liefde, loslaten en ook over bones zingt?
Tja … emoties overkomen je en kennelijk was dit liedje precies op het goede moment en hielp het me destijds…
Met een dankbaar gevoel neem ik afscheid van het oude jaar.
Dankbaar voor alle zegeningen van het afgelopen jaar.
Samen met Bert mochten we ons 35-jarig huwelijk in de zomer vieren.

Feest tgv ons 35-jarig huwelijk ♥


Gezegend met onze 5 jongens en 3 schoondochters. Omringd door familie en vrienden mocht ik in goede gezondheid weer een jaar ouder worden. En kon ik mijn werk op school en voor Adieu doen.
Wel hebben we onze laatste ouder dit jaar naar het graf gebracht.
Op de gezegende leeftijd van 93 jaar is mijn schoonmoeder in april overleden. Ze vertrouwde vast op haar Hemelse Vader. Ondanks het verdriet en gemis overheerst de dankbaarheid dat ze nu veilig in Jezus’ armen is. Psalm 4 : 9 was de tekst op haar rouwkaart: ‘In vrede leg ik mij neer en meteen slaap ik in, want U, HEER, laat mij wonen in een vertrouwd en veilig huis.’
Vol vertrouwen is ze gegaan.

Dat vertrouwen wens ik iedereen toe. Ook in deze onzekere tijd.
‘De wereld zo duister met ziekte en pijn. Het Kind zonder luister wil heelmeester zijn.
Vol van erbarmen ziet Hij naar ons om. Heb lief, geloof en hoop want Ik kom!’

Ik wens iedereen hele fijne feestdagen en een gezegend 2022 toe.
Adieu en liefs van
J O K E

Grote Zus

Vandaag een eerbetoon aan mijn lieve zus Marga.
Vandaag zou het haar verjaardag zijn, een kroonjaar.
En ook nog eens op 8 maart, internationale vrouwendag. Een dag die net zoals andere bijzondere gedenkdagen nodig is. Om er weer bij stil te staan dat ieder mens van waarde is, van onschatbare waarde. En voor mij was Marga zo waardevol. En daarbij ook een enorme schat. Mijn grote zus, die me beschermde als ik bang was om naar de turnclub te gaan. Omdat ik dan onderweg weleens grote jongens tegenkwam die dingen riepen. Op haar Solex brommertje reed ze dan met me mee door Voorburg. ‘Waar zijn ze?’, vroeg ze me… Ze zou ze wel even een lesje leren om haar zusje te beschermen. 😉

Op haar 23e trouwde ze vanuit ons ouderlijk huis. Aan het einde van het feest pinkte ik een traantje weg. Daar ging ze, het zou nooit meer hetzelfde zijn. Gelukkig ging ik veel bij haar en haar man logeren. Soms zelfs met een vriendin. Het contact was anders maar werd alleen maar leuker. Op haar kinderen passen en samen winkelen. Hele gesprekken over allerlei onderwerpen. Ruim tien jaar later trouwde ikzelf en kreeg net als zij ook 5 kinderen. Onze oudste zoon scheelt ongeveer een jaar met haar jongste zoon. Zowel van haar als van onze oudste zus kreeg ik tassenvol kleding van hun kinderen. Allemaal handig om te gebruiken als lekkere buiten-speelkleding voor onze oudste jongens. En zo genoten we van elkaar, als zussen, als familie en bezochten we elkaar regelmatig op verjaardagen of daarbuiten. Deelden we wel en wee met elkaar.

En toen die dag dat ze de diagnose A.L.S. kreeg in september 2013. Verschrikkelijk voor haar, haar man en hun 5 kinderen en hun gezinnen. Wat een verdriet voor hun allen. Maar ook wij als broers en zussen waren er kapot van. Onze opa Dijkema van moeders kant was ook aan deze ziekte gestorven. Het woord Amyotrofische Laterale Sclerose konden we allemaal vlot uitspreken. Tenslotte had onze moeder ons er regelmatig over verteld dat haar vader aan deze ernstige spierziekte was gestorven. Maar dat één van ons deze ziekte zou krijgen …was zo’n enorme schok. Later bleek ook dat de vorm die Marga had niet erfelijk was en dat iedereen dit kan overkomen. Drie jaar is ze ziek geweest. En de ziekte heeft ze waardig gedragen, bewonderenswaardig. Want wat was en is het een genadeloze, progressieve ziekte van de zenuwcellen, waarbij haar spieren geleidelijk aan iedere keer verder uitvielen.

Onze lieve, vrolijke en optimistische zus werd een ernstige zus die uiteindelijk in een rolstoel terechtkwam. Met een tillift uit bed getakeld werd en ’s nachts beademing nodig had. Ze besefte als geen ander dat haar einde naderde. Maar ook dat ze de tijd die ze nog kreeg nuttig kon besteden. En zo maakte ze van haar leven wat er nog van te maken was. Elke dag opnieuw. En deden heel wat familieleden de ‘ice-bucket-challenge’ in 2014. Zwommen haar zonen, schoonzoon en onze broer in de Amsterdamse grachten. En organiseerde onze zoon een evenement op zijn school. Allemaal om geld op te halen voor het goede doel namelijk: onderzoek naar de oplossing voor ALS. Maar helaas was en is nog steeds de oorzaak niet bekend van deze ziekte. En zijn er geen medicijnen die deze ziekte kunnen stoppen of genezen.

Wat een geluk dat ze tot het laatst heeft kunnen spreken. De ziekte begon bij Marga met een klapvoet en rugklachten. Wat heeft ze nog veel gesprekken gevoerd, met haar geliefden en het vele bezoek dat bij haar langskwam.
Wat liet ze zien waar ze haar Hoop op stelde, namelijk op haar Hemelse Vader. Ze was ervan overtuigd dat niets haar zou kunnen scheiden van de liefde van God. Hij zou haar nabij zijn en ze had op de dag van haar diagnose een teken van God gehad dat Hij bij haar zou zijn. Het lied ‘Ik zal er zijn’ van Sela die in september 2013 uitkwam sprak ook haar enorm aan. Dit lied o.a. en ‘Amazing Grace’ zongen we op haar begrafenis in mei 2016. Dagelijks las ze in de bijbel en haar dagboekje van Sarah Young ‘Dicht bij Jezus’. En haalde daar steeds weer troost en kracht vandaan. In haar zwakheid was ze sterk.

En toen op 30 april halverwege de dag stierf ze in haar rolstoel. Terwijl ze de krant met haar oogcomputer aan het lezen was kwam God haar halen en verloste haar van haar ziekte en pijn.

Haar gebed werd verhoord. Waar ze bang voor was, namelijk om te stikken, gebeurde niet. Ook al wisten we dat ze zou sterven, toch kwam dit moment ook weer geheel onverwacht. Op de verjaardag van onze oudste broer, die vlak bij haar woonde en waar we ’s avonds op verjaardagsvisite zouden gaan.
Het werd een dag van afscheid nemen en daarna als broers en zussen bij onze jarige broer elkaar steunen en troost zoeken bij elkaar. En ons voorbereiden op haar begrafenis, de week erna. Dankbaar zijn we voor haar leven en dat ze onze zus was. Met haar man en kinderen halen we regelmatig de goede herinneringen op. We missen haar en zien uit naar het moment dat we haar mogen ontmoeten, samen met onze andere geliefden.
Op die nieuwe hemel en aarde, die essentiële plek van Vrede en Licht. De plek die voor ons allen elke dag dichterbij komt.
En tot die tijd koesteren we de herinneringen aan haar.
En genieten we hopelijk nog lang van en met elkaar, ieder op zijn of haar plek.
Delen we lief en leed en bidden we of de liefde steeds weer zal overwinnen.
Rust in vrede lieve grote zus, lieve Marga en tot ziens.

❤️ Joke

PS: hieronder de link van het lied:
https://www.youtube.com/watch?v=f4RgXZAEiQ

Dertigersportret met Dineke Reitsema

Mooi artikel van mijn lieve nichtje Dineke over haar leven! 😊

Dertigersportret: ‘Geloven en naar de kerk gaan staan voor mij los van elkaar.’
De dertiger van tegenwoordig, wie is dat? Vandaag: Dineke Reitsema (31) uit Utrecht. Ze is sinds kort weer betrokken bij een kerk, is bijna klaar met haar post-hbo-opleiding Psychosociale therapie en wil een eigen praktijk starten om mensen te helpen die net als zijzelf geadopteerd zijn.
Verder lezen? Zie ND van 30 januari 2020:

https://www.nd.nl/leven/leven/1017121/-geloven-en-naar-de-kerk-gaan-staan-voor-mij-los-van-elkaar-#/reader/2021-01-30?page=32

#adoptie #India #katten #kerk #hobby #psychosocialetherapie #huisvanvrede #jezus #schilderen #festivals #nd #dertigersportret

Terugblikken en vooruitzien

Hier sta ik op de brug en kijk vooruit en terug.
Wat een heftig jaar voor iedereen. Voor de één meer dan de ander. Voor mij en mijn gezin viel het mee. Dankbaar zijn we dat we gezond zijn, werk hebben en kunnen genieten van en met elkaar.
Om me heen zag ik verdriet. Vrienden en familieleden verloren geliefden. Wat een diep verdriet voor de achterblijvers. Hoe vergankelijk is het leven.
‘De mens – zijn dagen zijn als het gras, als een bloem in het veld, zo bloeit hij; wanneer de wind daarover is gegaan, is zij niet meer, en haar plaats kent haar niet meer.’ We kunnen het lezen in een psalm.
Hoe zinloos lijkt het leven: opgaan – blinken en verzinken. Om het maar even plat uit te drukken.
Toch was er een rode draad in de rouwdiensten die ik beluisterde. In iedere dienst waren er woorden van liefde en werden deze mensen zo enorm gemist. Hadden ze allemaal op hun manier zo’n belangrijke plek in het leven van de achterblijvers. Had hun leven dus toch zin gehad. Werden en worden ze zo gemist. Ondanks hun eigenaardigheden, hun geweldige en minder geweldige eigenschappen sloeg en slaat hun afwezigheid een gat in het leven van hun geliefden. Want ze waren zo geliefd.
Tranen vielen en woorden van heimwee en hoop werden gesproken. Hoop dat er eens weer een hereniging komt. Adieu, tot ziens!
Steeds weer kom ik erachter hoe veerkrachtig mensen zijn. Hoe uitzichtloos de situatie ook is, steeds is er levenskracht om door te gaan. Hulp te zoeken of te geven aan elkaar. Steeds weer zijn er lichtpuntjes. Ik zie het in mijn werk. Kinderen die spelen, rennen, tekenen, bouwen, rijmen, zingen, springen, lezen en noem maar op. Wat een voorbeeld voor ons als volwassenen. Ouders en leerkrachten die hen zien, coachen en begeleiden. Wat een mooie dingen ontstaan er tussen mensen onderling.
Dankbaar kijk ik achterom en ben ik heel blij met de verschillende rollen die ik mag vervullen. Allereerst in mijn gezin en daarnaast als leerkracht, coach en begeleider in het onderwijs. Maar ook als hulpverlener bij Adieu. Er is veel werk en dat is zorgelijk. Want veel mensen hebben hulp nodig en hebben het zwaar. Maar ik ervaar ook hoe krachtig mensen zelf zijn en zelf kunnen aangeven wat ze nodig hebben. Ik hoef niet voor hen te denken. Ik kan wel met ze meedenken, een luisterend oor hebben en een helpende hand bieden.
Dankbaar ben ik voor het geloof wat ik heb gekregen en dat ik elke dag mijn zorgen neer mag leggen bij onze Schepper.
Die schepper die ons ook in 2021 weer zal helpen en elke dag nieuwe levenskracht zal geven. Dat jij en ik veel kracht en liefde van Hem mogen ervaren wens ik jou en mezelf van harte toe voor het komende jaar.
Een inspirerend, liefdevol en gezegend 2021 toegewenst!
Adieu, Joke

De zeven werken van barmhartigheid

De zeven werken van barmhartigheid, Meester van Alkmaar, 1504

In de herfstvakantie zijn we naar het Rijksmuseum geweest. Dat was weer genieten.
Alleen al het prachtige gebouw straalt veel rust uit. Dankzij de mondkapjes zijn de meeste mensen zich bewust om voldoende afstand te houden. Ook is het natuurlijk heel prettig dat er maar een beperkt aantal mensen het museum in mag. Wat een rust en ruimte. We volgen de oranje route en deze gaat over de tijd vlak voor de Gouden Eeuw.
Op den duur blijf ik hangen bij het meesterwerk ‘De zeven werken van Barmhartigheid’: Deze zeven panelen zijn gemaakt door de Meester van Alkmaar. Ze werden in 1504 in opdracht van de gasthuismeesters van het Heilige Geestgasthuis geschilderd. Van 1504 tot 1916 hingen de panelen in de Grote of St. Laurenskerk in Alkmaar. In 1916 werden ze aangekocht door het Rijksmuseum. De afbeeldingen gaan over: de hongerigen te eten en de dorstigen te drinken geven, de naakten kleden, de vreemdelingen herbergen, de zieken verzorgen, de gevangenen bezoeken en de doden begraven.

‘De zeven werken van Barmhartigheid’ in het Rijksmuseum van Amsterdam

Prachtig om te zien deze zeven voorstellingen: Mooi hoe dit beschadigde werk toch bewaard is gebleven. Symbolisch wat mij betreft hoe het goede het kwade overwint. Tijdens de beeldenstorm van 1566, waarbij rooms-katholieke kerken door protestanten werden vernield, raakte het werk namelijk beschadigd.
Heel jammer dat woedende mensen dit werk vernielden. Want juist dit beeldverhaal laat zien hoe een goed mens hulpbehoevenden kan helpen.
Maar ja, wat is een goed mens…? Ik speur verder op internet en kom nog meer deugden tegen.

  1. Prudentia: Voorzichtigheid – verstandigheid – wijsheid
  2. Justitia: Rechtvaardigheid – rechtschapenheid
  3. Temperantia: Gematigdheid – matigheid – zelfbeheersing
  4. Fortitudo: Moed – sterkte – vasthoudendheid – standvastigheid – focus
  5. Fides: Geloof, in Latijnse teksten vaak omschreven als Pietas
  6. Spes: Hoop
  7. Caritas: Naastenliefde/Liefde – liefdadigheid

De eerste vier deugden gaan terug naar de Griekse filosofen. De laatste drie komen van het slotvers van de brief van Paulus aan de mensen in Korinthe. Hoofdstuk 1 vers 13: geloof, hoop en liefde. Waarbij de liefde de allerbelangrijkste is.
En dan sta je daar te kijken naar het prachtige en beschadigde meesterwerk. In gedachten ga je terug naar de beeldenstorm. Wat een tijd was dat. Geweld is van alle tijden.
Wat dat betreft is er weinig nieuws onder de zon.
Mensen met korte lontjes komen we overal tegen. En niet in de laatste plaats mijn eigen korte lontje. In het verkeer bijvoorbeeld toen ik jonger was en soms haast had in de hectiek van mijn drukke gezin. Of recent tijdens het testen op het coronavirus. Wat was ik kwaad op die ongeduldige arts die met flinke kracht drie keer de wattenstok in mijn neus duwde…brr. De eerste, derde en zevende deugd prudentia, temperantia en caridas waren op dat moment ver bij mij te zoeken. Niet echt iets om trots op te zijn.
Toen de uitslag dat ik niet ziek was binnenkwam waren de goede eigenschappen natuurlijk weer een stuk makkelijker in praktijk te brengen in mijn beleving.
Klopt het dan toch wat de schrijver van het boek ‘De meeste mensen deugen’ beoogt? Dat de meeste mensen toch wel geneigd zijn om goede dingen te doen?
Maar waarom is er dan nog zoveel onrecht? En voel ik me regelmatig zo ontzettend tekortschieten?
Als ik denk aan de strijd in Syrië die maar niet stopt. Als ik denk aan de vluchtelingenkampen die overvol zitten. Als ik denk aan mijn eigen comfortabele leven in mijn luxehuis?
Ik kan dan wel schreeuwen ‘We gaan ze halen’ met gebalde vuist als ik denk aan de weinige
vluchtelingen die Nederland opneemt. Maar gaat er dan ook daadwerkelijk wat veranderen?
Wat kan ik eigenlijk meer doen dan bidden af en toe een gift storten of een petitie tekenen?
Waarom stond mijn wieg hier en niet in een oorlogsgebied?
Wat begrijp ik dat mensen wanhopig zijn en het soms niet meer weten. Dat lontjes korter worden en het ongeduld toeneemt.
Als ik me in mijn gunstige omstandigheden al soms zo betekenisloos voel, hoe moeten
mensen die echt niets hebben zich dan voelen…?
Terwijl ik deze blog schrijf komt er een melding dat het aantal besmettingen boven de 9000 is gestegen vandaag. Wat een zorgen en wat worden we op de proef gesteld en aan het denken gezet.
Ik kijk opnieuw naar het meesterwerk van de Meester van Alkmaar. Op ieder tafereel is de grote inspirator Jezus Christus te zien. Hij liet in zijn korte leven van 33 jaar zien wat barmhartigheid was.
Ik moet denken aan de woorden van Zijn leerling Johannes:

‘Niemand heeft ooit God gezien. Maar als we van elkaar houden, blijft God in ons. Dan is zijn liefde in ons volmaakt geworden.’

Wauw … volmaakt, is dat niet iets wat we allemaal willen? Wie wil er nou niet volmaakt zijn? En wie lukt het om volmaakt te zijn?
Maar kan die volmaaktheid dan toch… als we van elkaar houden? En is van elkaar houden dan ook je verzoenen met elkaar? En als dat niet meer mogelijk is, toch elkaar respecteren en elkaar het licht in de ogen gunnen? Moeilijk maar biedt het ook mogelijkheden? Doet mijn keus er toch zeker toe?

Ik ga weer verder beste mensen. Op dit kleine stukje aarde toch maar ‘gewoon’ mijn best doen om weer te houden van de mensen om mij heen. Goede doelen steunen. Mijn tijd nuttig besteden.
Vriendelijk zijn en mezelf niet het belangrijkste vinden.
Soms makkelijk en soms o zo moeilijk.

En jij? Hoe doe jij dat?
Kracht gewenst in deze roerige tijd en liefs,

J O K E