Categorie: Blog

Onlangs ging één van onze zonen naar Japan met zijn vriend. Prachtige foto’s kregen we te zien van de schoonheid van het land, de cultuur en natuur met o.a. Kyoto en Tokyo.  
Voor iedereen had hij een presentje meegenomen. Als moeder werd ik verwend met een prachtig porseleinen kopje met bloemdecoratie. Superlief natuurlijk. Op de vraag wanneer ik eindelijk m’n kopje ging gebruiken haastte ik me uiteraard om er koffie uit te drinken.  
Wel heel ondankbaar om er niets mee te doen… 😉  

Helaas was het geluk maar kortstondig en kwam op een morgen het kopje gebroken uit de afwasmachine. Tja, daar was ik diep in mijn hart al bang voor geweest. Hè, was ik nu maar duidelijker geweest. Dit is echt een sierkopje. Te kwetsbaar voor gebruik. Heel jammer dat het nu zo moet aflopen met het mooie aandenken aan Japan.  
Gelukkig kon onze zoon erom grijnzen en reageerde hij nogal nuchter.  
Hij wees me op een techniek en toevallig ook nog een oude Japanse techniek.  
Hee, dat was een mogelijkheid om mijn teleurstelling om te zetten in iets moois. Ik raapte de scherven bij elkaar en zocht het woord op.
‘Kintsugi, lees ik, is de Japanse kunst van het repareren van gebroken keramiek met goud- of zilverkleurige lak. In de Japanse schoonheidsleer dragen sporen van breuk en herstel bij aan de schoonheid van een voorwerp.’  

Aha, zo kan je het ook bekijken.  
Ik ben blij. Het kopje krijgt op deze manier nog meer waarde voor me. 
 De beschadigingen, butsen en scheuren in het kopje zijn te vergelijken met het leven. Hoe blij ben ik dat ik juist met goudlijm dit kopje weer waarde geef. Het achteloos weggooien kan ik niet. Juist dit kopje, uit een goed hart gegeven… gekregen van m’n lieve zoon, koester ik.  
Sporen van gebruik, breuk en herstel geven op deze manier schoonheid aan een voorwerp. Ook al ervaren we dit waarschijnlijk heel anders, we kunnen op deze manier ook kijken naar het ouder worden. Het is een manier van kijken en omgaan met de vergankelijkheid van het leven. Het hoort bij het leven. 

 Zo zijn de rimpels en littekens die we oplopen tijdens ons leven net zomin een reden om jezelf of elkaar af te danken. Vertellen de jaren niet hoeveel wijsheid we op hebben gedaan? Over de moeite die we hebben gehad en gedaan en het leed dat we hebben meegemaakt?  
Jonge mensen worden vaak bewonderd om hun kracht, oude mensen om hun wijsheid.  
“De grijsheid is een sierlijke kroon”, staat in het Spreukenboek. 
Het doet me denken aan een frase in het lied ‘Anthem’ van Leonard Cohen: “In alles zit een barst, een barst… Dat is hoe het licht binnenkomt… ” 

Met het lijmen van de stukken zoek je de verbinding weer tussen de scherven en vul je de barsten op met iets heel moois. De goudlijm vult de ruimte op tussen de scherven en maakt de verbinding. Symbolisch voor het leven, waarin de verbinding en heling weer tot stand zal moeten komen na een breuk of verwijdering of bij iets wat kapot is. Soms gaat dat heel snel, maar vaker heeft het tijd nodig. Soms heel veel tijd. En misschien gebeurt het wel nooit…  

 
Ik denk aan mensen die onderdrukt worden en maar moeilijk los kunnen komen van hun belagers. 
Maar ook aan mensen die eenzaam zijn en veel verloren zijn.  
Wat is het belangrijk dat wij hen steunen, niet wegkijken, maar meeleven en als we kunnen bidden voor hen.  

‘Hij heelt de gebrokenen van hart. Hij geeft mensen weer hoop en neemt hun pijn weg.’ Psalm 147 

En wij, wij mogen Lichtdragers zijn. Hij zet ons in als helpers.  
Ben jij een helper, en als jij op jouw beurt hulp nodig hebt, laat je het dan weten? 
De dagen worden korter, de scholen gaan weer open. Het nieuwe seizoen start weer. Hopelijk ben je lekker uitgerust en heb je weer zin in om te beginnen. Ik wens je plezier, inspiratie, moed, lef en zegen voor het komende jaar toe. 

Iedere laatste woensdagmorgen van de maand ben ik beschikbaar. Mocht je zin en tijd hebben?  
De koffie of thee staat klaar. 
 

De volgende data staan genoteerd: 30 augustus; 27 september; 25 oktober; 29 november en 20 december 2023.  
Stuur je een berichtje om af te spreken dan of op een ander moment? 

Welkom en hartelijke groet, 

J O K E 

We zitten aan de tafel. De grote kaart ligt tussen ons in. Sinds ik af en toe werk met de kaart van Verlies-Op-de Kaart van Janet Schmidt heb ik wat mooie gesprekken mogen voeren over de woorden die op deze kaart te vinden zijn.

We bekijken de kaart en in dit gesprek plaatst degene het poppetje bij het woord Balans. De balans was even zoek. Onvrede op het werk. Een carrière switch, een nieuwe uitdaging. Onzekerheid…. gaat me dit lukken? Doorzetten, afzien, vreugde bij succes, geduld bij tegenslag.

Het woord balans staat net rechts naast de streek Dubbelleven. Links van deze dubbelleven streek is het Vliegveld te vinden van Welkom en afscheid. Toepasselijk…. deze woorden raken de kern. De groei die op dit moment aan den lijve ondervonden wordt. Achterlaten wat overbodig is geworden, omarmen wat echt van waarde is. Wat echt vreugde geeft.

Dubbelleven hoeft niet meer. Mooier voordoen om die targets toch maar te kunnen halen brengt alleen maar uit balans. Geeft spanning en gaat ten koste van de gezondheid. Waarom zou je dit doen eigenlijk? Wat geeft nu echte vreugde? Waar gaat het om in dit leven? Terechte vragen die diegene stelt en bewustwording op gang brengt.

De woorden Hemelse wateren en Vallei van acceptatie passen hier bij. Ontspanning geeft vreugde en rust. Het Pad van herinneringen staat symbool voor de hoogte en dieptepunten die elkaar afwissel(d)en. Patronen worden gezien en dat maakt het kiezen gemakkelijker. Achterlaten wat stress oplevert, toepassen wat rust, vrede en vreugde brengt.

Ik vertel dat we bij de opleiding Pastorale Hulpverlening regelmatig hebben mogen oefenen. Vele casussen kwamen voorbij. Steeds weer hield de docent ons voor: help de pastorant en leer diegene om de moeilijke dingen in het Licht te brengen.

Jezus roept ons op om met hem verbonden te blijven. In Johannes 15 bijvoorbeeld: ‘Jullie moeten met mij verbonden blijven en ik met jullie. Want alleen dan kunnen jullie op een goede manier leven. Net zoals er alleen druiven groeien aan takken die aan de stam vastzitten. Aan losse takken kunnen geen druiven groeien. Ik ben de stam van de druivenplant en jullie zijn de takken. Als jullie met mij verbonden blijven en ik met jullie, dan zul je veel goeds kunnen doen.’

Verzoening kan plaatsvinden tussen mensen die vervreemd zijn van elkaar, van zichzelf of van God. Een vrolijk Hart bevordert een goede gezondheid, een sombere geest verzwakt het lichaam. De Spreuken dichter schreef er al over.

Hij gaf Zijn Trooster de Heilige Geest om ons te helpen en ons steeds weer te vervullen met het Licht. Neem afscheid van het oude, het duister en verwelkom het nieuwe.
Kom tot jezelf en je bestemming en schitter ✨

En dan kijken we weer terug op een bijzonder jaar.
Op m’n nachtkastje ligt de glossy van Henri Nouwen. Altijd prikkelend wat deze man te vertellen heeft. De worstelingen en wijsheid van hem intrigeren me en met mij vele mensen. Hij kan als geen ander uitleggen wat het betekent dat je zo ongelofelijk geliefd bent door je God. Welke dieptepunten of hoogtepunten je ook meemaakt in je leven.
Eén ding staat altijd vast: we mogen ontdekken dat God van ons houdt zonder dat we er ook maar iets voor hoeven te doen. Ik blader zijn blad door en zie deze mooie foto van de natuur. Met een indringende vraag op de foto uit zijn boek ‘Bevrijd je verdriet’. Hoe is het om dood te gaan? De dood zal voor ons allen anders zijn, dat valt niet te voorspellen.
Gelukkig staan we er als we gezond zijn als het goed is, niet steeds bij stil.
Toch is het onvermijdelijk dat we eraan denken. Of we nu willen of niet.
We zien en horen het om ons heen. Mensen komen en gaan. Soms worden we enorm opgeschrikt als iemand sterft die ons na aan het hart staat. Raakt het je in je ziel. En dat gevoel is zo apart. Het overkomt je. Dat verdriet, die kwetsbaarheid … niet in woorden uit te drukken.
Afgelopen jaar na mijn eerste vaccinatie in mei, werd ik met dat gevoel geconfronteerd. Ik kreeg hevige gewrichtsontstekingen. In mijn linker nekspier begon het op de avond na de inenting. Daarna in m’n rechterarm, middelvinger, schouder, knie, wijsvinger, kaak, handen, pols, heup en schouders.
Enorme pijnen en afname van spierkracht. Het duurde twee en een halve week voordat ik naar de huisarts ging.
Iedere keer ging het weer over na twee dagen en dacht ik dat ik ervan af was. Maar helaas… de ontsteking kwam dan toch weer op in een ander gewricht. De huisarts schrok en gaf me
ontstekingsremmers, belde een collega en de reumatoloog.
De onzekerheid dat ik niet wist wat ik had gaf een heel naar gevoel. En maakte dat ik ging piekeren.
Zou ik iets met m’n spieren hebben? En als dat het niet is wat dan wel?
Ik ging de medische molen in. Kwam onder behandeling van de reumatoloog. Ook hij kon het niet plaatsen en wilde eerst meer weten. Ik moest bloed prikken en foto’s van voeten, handen en longen laten maken. Uiteindelijk kreeg ik de diagnose en was het een reactieve artritis. Veroorzaakt door de inenting. Hoe dat kan weet ik nog steeds niet. Zou het een allergische reactie zijn? Volgens de reumatoloog heeft m’n immuunsysteem een enorme klap gekregen door de onbekende stof.
Het goede nieuws. Na een half jaar zou het vanzelf over moeten gaan. Ik moest naar de
fysiotherapeut om van de pijnen af te komen. En inderdaad in november na nog een hevige
ontsteking in mijn rechterknie, hopelijk de laatste stuiptrekking, heb ik nu nagenoeg geen last meer.
Af en toe nog een telefonisch consult bij de reumatoloog om de vinger aan de pols te houden en dat was het dan.
Ik heb me verwonderd over m’n eigen emoties. Hoe die opkwamen en ontroering gaven bij mij en Bert m’n man toen we nog niet wisten wat het was. En er rekening mee hielden dat het iets ernstigs zou kunnen zijn. Je deelt deze gevoelens alleen maar samen. We wisten immers nog helemaal niet wat er aan de hand was.
Gedachten aan mensen om je heen die een diagnose hadden die onomkeerbaar was en naar de dood leidde spookten door ons hoofd. Het zal toch niet…
Maar waarom niet? Ik ben ook een kwetsbaar mens en ook mijn leven houdt een keer op. Het enige wat ik zeker weet is dat ik dan ook zal moeten springen, loslaten. Me over moet geven en de veilige en vertrouwde omgeving moet verlaten, of ik dat nu wil of niet.
Heel toevallig werd ik geraakt door een liedje van Douwe Bob: I do

Dit liedje kon ik in die onzekere weken niet met droge ogen beluisteren en meezingen. Af en toe deed ik een test hoe het met m’n gevoel zat en beluisterde het liedje nog eens. Nu raakt het me veel minder en vraag ik me zelfs af waarom dat liedje op dat moment? Is het omdat hij over de liefde, loslaten en ook over bones zingt?
Tja … emoties overkomen je en kennelijk was dit liedje precies op het goede moment en hielp het me destijds…
Met een dankbaar gevoel neem ik afscheid van het oude jaar.
Dankbaar voor alle zegeningen van het afgelopen jaar.
Samen met Bert mochten we ons 35-jarig huwelijk in de zomer vieren.

Gezegend met onze 5 jongens en 3 schoondochters. Omringd door familie en vrienden mocht ik in goede gezondheid weer een jaar ouder worden. En kon ik mijn werk op school en voor Adieu doen.
Wel hebben we onze laatste ouder dit jaar naar het graf gebracht.
Op de gezegende leeftijd van 93 jaar is mijn schoonmoeder in april overleden. Ze vertrouwde vast op haar Hemelse Vader. Ondanks het verdriet en gemis overheerst de dankbaarheid dat ze nu veilig in Jezus’ armen is. Psalm 4 : 9 was de tekst op haar rouwkaart: ‘In vrede leg ik mij neer en meteen slaap ik in, want U, HEER, laat mij wonen in een vertrouwd en veilig huis.’
Vol vertrouwen is ze gegaan.

Dat vertrouwen wens ik iedereen toe. Ook in deze onzekere tijd.
‘De wereld zo duister met ziekte en pijn. Het Kind zonder luister wil heelmeester zijn.
Vol van erbarmen ziet Hij naar ons om. Heb lief, geloof en hoop want Ik kom!’

Ik wens iedereen hele fijne feestdagen en een gezegend 2022 toe.
Adieu en liefs van
J O K E

Vandaag een eerbetoon aan mijn lieve zus Marga.
Vandaag zou het haar verjaardag zijn, een kroonjaar.
En ook nog eens op 8 maart, internationale vrouwendag. Een dag die net zoals andere bijzondere gedenkdagen nodig is. Om er weer bij stil te staan dat ieder mens van waarde is, van onschatbare waarde. En voor mij was Marga zo waardevol. En daarbij ook een enorme schat. Mijn grote zus, die me beschermde als ik bang was om naar de turnclub te gaan. Omdat ik dan onderweg weleens grote jongens tegenkwam die dingen riepen. Op haar Solex brommertje reed ze dan met me mee door Voorburg. ‘Waar zijn ze?’, vroeg ze me… Ze zou ze wel even een lesje leren om haar zusje te beschermen. 😉

Op haar 23e trouwde ze vanuit ons ouderlijk huis. Aan het einde van het feest pinkte ik een traantje weg. Daar ging ze, het zou nooit meer hetzelfde zijn. Gelukkig ging ik veel bij haar en haar man logeren. Soms zelfs met een vriendin. Het contact was anders maar werd alleen maar leuker. Op haar kinderen passen en samen winkelen. Hele gesprekken over allerlei onderwerpen. Ruim tien jaar later trouwde ikzelf en kreeg net als zij ook 5 kinderen. Onze oudste zoon scheelt ongeveer een jaar met haar jongste zoon. Zowel van haar als van onze oudste zus kreeg ik tassenvol kleding van hun kinderen. Allemaal handig om te gebruiken als lekkere buiten-speelkleding voor onze oudste jongens. En zo genoten we van elkaar, als zussen, als familie en bezochten we elkaar regelmatig op verjaardagen of daarbuiten. Deelden we wel en wee met elkaar.

En toen die dag dat ze de diagnose A.L.S. kreeg in september 2013. Verschrikkelijk voor haar, haar man en hun 5 kinderen en hun gezinnen. Wat een verdriet voor hun allen. Maar ook wij als broers en zussen waren er kapot van. Onze opa Dijkema van moeders kant was ook aan deze ziekte gestorven. Het woord Amyotrofische Laterale Sclerose konden we allemaal vlot uitspreken. Tenslotte had onze moeder ons er regelmatig over verteld dat haar vader aan deze ernstige spierziekte was gestorven. Maar dat één van ons deze ziekte zou krijgen …was zo’n enorme schok. Later bleek ook dat de vorm die Marga had niet erfelijk was en dat iedereen dit kan overkomen. Drie jaar is ze ziek geweest. En de ziekte heeft ze waardig gedragen, bewonderenswaardig. Want wat was en is het een genadeloze, progressieve ziekte van de zenuwcellen, waarbij haar spieren geleidelijk aan iedere keer verder uitvielen.

Onze lieve, vrolijke en optimistische zus werd een ernstige zus die uiteindelijk in een rolstoel terechtkwam. Met een tillift uit bed getakeld werd en ’s nachts beademing nodig had. Ze besefte als geen ander dat haar einde naderde. Maar ook dat ze de tijd die ze nog kreeg nuttig kon besteden. En zo maakte ze van haar leven wat er nog van te maken was. Elke dag opnieuw. En deden heel wat familieleden de ‘ice-bucket-challenge’ in 2014. Zwommen haar zonen, schoonzoon en onze broer in de Amsterdamse grachten. En organiseerde onze zoon een evenement op zijn school. Allemaal om geld op te halen voor het goede doel namelijk: onderzoek naar de oplossing voor ALS. Maar helaas was en is nog steeds de oorzaak niet bekend van deze ziekte. En zijn er geen medicijnen die deze ziekte kunnen stoppen of genezen.

Wat een geluk dat ze tot het laatst heeft kunnen spreken. De ziekte begon bij Marga met een klapvoet en rugklachten. Wat heeft ze nog veel gesprekken gevoerd, met haar geliefden en het vele bezoek dat bij haar langskwam.
Wat liet ze zien waar ze haar Hoop op stelde, namelijk op haar Hemelse Vader. Ze was ervan overtuigd dat niets haar zou kunnen scheiden van de liefde van God. Hij zou haar nabij zijn en ze had op de dag van haar diagnose een teken van God gehad dat Hij bij haar zou zijn. Het lied ‘Ik zal er zijn’ van Sela die in september 2013 uitkwam sprak ook haar enorm aan. Dit lied o.a. en ‘Amazing Grace’ zongen we op haar begrafenis in mei 2016. Dagelijks las ze in de bijbel en haar dagboekje van Sarah Young ‘Dicht bij Jezus’. En haalde daar steeds weer troost en kracht vandaan. In haar zwakheid was ze sterk.

En toen op 30 april halverwege de dag stierf ze in haar rolstoel. Terwijl ze de krant met haar oogcomputer aan het lezen was kwam God haar halen en verloste haar van haar ziekte en pijn.

Haar gebed werd verhoord. Waar ze bang voor was, namelijk om te stikken, gebeurde niet. Ook al wisten we dat ze zou sterven, toch kwam dit moment ook weer geheel onverwacht. Op de verjaardag van onze oudste broer, die vlak bij haar woonde en waar we ’s avonds op verjaardagsvisite zouden gaan.
Het werd een dag van afscheid nemen en daarna als broers en zussen bij onze jarige broer elkaar steunen en troost zoeken bij elkaar. En ons voorbereiden op haar begrafenis, de week erna. Dankbaar zijn we voor haar leven en dat ze onze zus was. Met haar man en kinderen halen we regelmatig de goede herinneringen op. We missen haar en zien uit naar het moment dat we haar mogen ontmoeten, samen met onze andere geliefden.
Op die nieuwe hemel en aarde, die essentiële plek van Vrede en Licht. De plek die voor ons allen elke dag dichterbij komt.
En tot die tijd koesteren we de herinneringen aan haar.
En genieten we hopelijk nog lang van en met elkaar, ieder op zijn of haar plek.
Delen we lief en leed en bidden we of de liefde steeds weer zal overwinnen.
Rust in vrede lieve grote zus, lieve Marga en tot ziens.

❤️ Joke

PS: hieronder de link van het lied:
https://www.youtube.com/watch?v=f4RgXZAEiQ

Dertigersportret: ‘Geloven en naar de kerk gaan staan voor mij los van elkaar.’
De dertiger van tegenwoordig, wie is dat? Vandaag: Dineke Reitsema (31) uit Utrecht. Ze is sinds kort weer betrokken bij een kerk, is bijna klaar met haar post-hbo-opleiding Psychosociale therapie en wil een eigen praktijk starten om mensen te helpen die net als zijzelf geadopteerd zijn.
Verder lezen? Zie ND van 30 januari 2020:

https://www.nd.nl/leven/leven/1017121/-geloven-en-naar-de-kerk-gaan-staan-voor-mij-los-van-elkaar-#/reader/2021-01-30?page=32

#adoptie #India #katten #kerk #hobby #psychosocialetherapie #huisvanvrede #jezus #schilderen #festivals #nd #dertigersportret

Hier sta ik op de brug en kijk vooruit en terug.
Wat een heftig jaar voor iedereen. Voor de één meer dan de ander. Voor mij en mijn gezin viel het mee. Dankbaar zijn we dat we gezond zijn, werk hebben en kunnen genieten van en met elkaar.
Om me heen zag ik verdriet. Vrienden en familieleden verloren geliefden. Wat een diep verdriet voor de achterblijvers. Hoe vergankelijk is het leven.
‘De mens – zijn dagen zijn als het gras, als een bloem in het veld, zo bloeit hij; wanneer de wind daarover is gegaan, is zij niet meer, en haar plaats kent haar niet meer.’ We kunnen het lezen in een psalm.
Hoe zinloos lijkt het leven: opgaan – blinken en verzinken. Om het maar even plat uit te drukken.
Toch was er een rode draad in de rouwdiensten die ik beluisterde. In iedere dienst waren er woorden van liefde en werden deze mensen zo enorm gemist. Hadden ze allemaal op hun manier zo’n belangrijke plek in het leven van de achterblijvers. Had hun leven dus toch zin gehad. Werden en worden ze zo gemist. Ondanks hun eigenaardigheden, hun geweldige en minder geweldige eigenschappen sloeg en slaat hun afwezigheid een gat in het leven van hun geliefden. Want ze waren zo geliefd.
Tranen vielen en woorden van heimwee en hoop werden gesproken. Hoop dat er eens weer een hereniging komt. Adieu, tot ziens!
Steeds weer kom ik erachter hoe veerkrachtig mensen zijn. Hoe uitzichtloos de situatie ook is, steeds is er levenskracht om door te gaan. Hulp te zoeken of te geven aan elkaar. Steeds weer zijn er lichtpuntjes. Ik zie het in mijn werk. Kinderen die spelen, rennen, tekenen, bouwen, rijmen, zingen, springen, lezen en noem maar op. Wat een voorbeeld voor ons als volwassenen. Ouders en leerkrachten die hen zien, coachen en begeleiden. Wat een mooie dingen ontstaan er tussen mensen onderling.
Dankbaar kijk ik achterom en ben ik heel blij met de verschillende rollen die ik mag vervullen. Allereerst in mijn gezin en daarnaast als leerkracht, coach en begeleider in het onderwijs. Maar ook als hulpverlener bij Adieu. Er is veel werk en dat is zorgelijk. Want veel mensen hebben hulp nodig en hebben het zwaar. Maar ik ervaar ook hoe krachtig mensen zelf zijn en zelf kunnen aangeven wat ze nodig hebben. Ik hoef niet voor hen te denken. Ik kan wel met ze meedenken, een luisterend oor hebben en een helpende hand bieden.
Dankbaar ben ik voor het geloof wat ik heb gekregen en dat ik elke dag mijn zorgen neer mag leggen bij onze Schepper.
Die schepper die ons ook in 2021 weer zal helpen en elke dag nieuwe levenskracht zal geven. Dat jij en ik veel kracht en liefde van Hem mogen ervaren wens ik jou en mezelf van harte toe voor het komende jaar.
Een inspirerend, liefdevol en gezegend 2021 toegewenst!
Adieu, Joke

In de herfstvakantie zijn we naar het Rijksmuseum geweest. Dat was weer genieten.
Alleen al het prachtige gebouw straalt veel rust uit. Dankzij de mondkapjes zijn de meeste mensen zich bewust om voldoende afstand te houden. Ook is het natuurlijk heel prettig dat er maar een beperkt aantal mensen het museum in mag. Wat een rust en ruimte. We volgen de oranje route en deze gaat over de tijd vlak voor de Gouden Eeuw.
Op den duur blijf ik hangen bij het meesterwerk ‘De zeven werken van Barmhartigheid’: Deze zeven panelen zijn gemaakt door de Meester van Alkmaar. Ze werden in 1504 in opdracht van de gasthuismeesters van het Heilige Geestgasthuis geschilderd. Van 1504 tot 1916 hingen de panelen in de Grote of St. Laurenskerk in Alkmaar. In 1916 werden ze aangekocht door het Rijksmuseum. De afbeeldingen gaan over: de hongerigen te eten en de dorstigen te drinken geven, de naakten kleden, de vreemdelingen herbergen, de zieken verzorgen, de gevangenen bezoeken en de doden begraven.

Prachtig om te zien deze zeven voorstellingen: Mooi hoe dit beschadigde werk toch bewaard is gebleven. Symbolisch wat mij betreft hoe het goede het kwade overwint. Tijdens de beeldenstorm van 1566, waarbij rooms-katholieke kerken door protestanten werden vernield, raakte het werk namelijk beschadigd.
Heel jammer dat woedende mensen dit werk vernielden. Want juist dit beeldverhaal laat zien hoe een goed mens hulpbehoevenden kan helpen.
Maar ja, wat is een goed mens…? Ik speur verder op internet en kom nog meer deugden tegen.

1. Prudentia: Voorzichtigheid – verstandigheid – wijsheid
2. Justitia: Rechtvaardigheid – rechtschapenheid
3. Temperantia: Gematigdheid – matigheid – zelfbeheersing
4. Fortitudo: Moed – sterkte – vasthoudendheid – standvastigheid – focus
5. Fides: Geloof, in Latijnse teksten vaak omschreven als Pietas
6. Spes: Hoop
7. Caritas: Naastenliefde/Liefde – liefdadigheid

De eerste vier deugden gaan terug naar de Griekse filosofen. De laatste drie komen van het slotvers van de brief van Paulus aan de mensen in Korinthe. Hoofdstuk 1 vers 13: geloof, hoop en liefde. Waarbij de liefde de allerbelangrijkste is.
En dan sta je daar te kijken naar het prachtige en beschadigde meesterwerk. In gedachten ga je terug naar de beeldenstorm. Wat een tijd was dat. Geweld is van alle tijden.
Wat dat betreft is er weinig nieuws onder de zon.
Mensen met korte lontjes komen we overal tegen. En niet in de laatste plaats mijn eigen korte lontje. In het verkeer bijvoorbeeld toen ik jonger was en soms haast had in de hectiek van mijn drukke gezin. Of recent tijdens het testen op het coronavirus. Wat was ik kwaad op die ongeduldige arts die met flinke kracht drie keer de wattenstok in mijn neus duwde…brr. De eerste, derde en zevende deugd prudentia, temperantia en caridas waren op dat moment ver bij mij te zoeken. Niet echt iets om trots op te zijn.
Toen de uitslag dat ik niet ziek was binnenkwam waren de goede eigenschappen natuurlijk weer een stuk makkelijker in praktijk te brengen in mijn beleving.
Klopt het dan toch wat de schrijver van het boek ‘De meeste mensen deugen’ beoogt? Dat de meeste mensen toch wel geneigd zijn om goede dingen te doen?
Maar waarom is er dan nog zoveel onrecht? En voel ik me regelmatig zo ontzettend tekortschieten?
Als ik denk aan de strijd in Syrië die maar niet stopt. Als ik denk aan de vluchtelingenkampen die overvol zitten. Als ik denk aan mijn eigen comfortabele leven in mijn luxehuis?
Ik kan dan wel schreeuwen ‘We gaan ze halen’ met gebalde vuist als ik denk aan de weinige
vluchtelingen die Nederland opneemt. Maar gaat er dan ook daadwerkelijk wat veranderen?
Wat kan ik eigenlijk meer doen dan bidden af en toe een gift storten of een petitie tekenen?
Waarom stond mijn wieg hier en niet in een oorlogsgebied?
Wat begrijp ik dat mensen wanhopig zijn en het soms niet meer weten. Dat lontjes korter worden en het ongeduld toeneemt.
Als ik me in mijn gunstige omstandigheden al soms zo betekenisloos voel, hoe moeten
mensen die echt niets hebben zich dan voelen…?
Terwijl ik deze blog schrijf komt er een melding dat het aantal besmettingen boven de 9000 is gestegen vandaag. Wat een zorgen en wat worden we op de proef gesteld en aan het denken gezet.
Ik kijk opnieuw naar het meesterwerk van de Meester van Alkmaar. Op ieder tafereel is de grote inspirator Jezus Christus te zien. Hij liet in zijn korte leven van 33 jaar zien wat barmhartigheid was.
Ik moet denken aan de woorden van Zijn leerling Johannes:

‘Niemand heeft ooit God gezien. Maar als we van elkaar houden, blijft God in ons. Dan is zijn liefde in ons volmaakt geworden.’

Wauw … volmaakt, is dat niet iets wat we allemaal willen? Wie wil er nou niet volmaakt zijn? En wie lukt het om volmaakt te zijn?
Maar kan die volmaaktheid dan toch… als we van elkaar houden? En is van elkaar houden dan ook je verzoenen met elkaar? En als dat niet meer mogelijk is, toch elkaar respecteren en elkaar het licht in de ogen gunnen? Moeilijk maar biedt het ook mogelijkheden? Doet mijn keus er toch zeker toe?

Ik ga weer verder beste mensen. Op dit kleine stukje aarde toch maar ‘gewoon’ mijn best doen om weer te houden van de mensen om mij heen. Goede doelen steunen. Mijn tijd nuttig besteden.
Vriendelijk zijn en mezelf niet het belangrijkste vinden.
Soms makkelijk en soms o zo moeilijk.

En jij? Hoe doe jij dat?
Kracht gewenst in deze roerige tijd en liefs,

J O K E

Op deze dinsdag 6 oktober deel ik graag wat bemoedigende woorden over L I C H T.
Licht hoezo? Zo licht is het leven op dit moment niet. Allerlei zorgen en problemen buitelen over
elkaar heen. Meest opvallende bericht vandaag is de maatregel van minister Grapperhaus:
kerken en moskeeën mogen nog een maximum van 30 mensen toelaten tijdens hun diensten.
Aanleiding is een kerk in Staphorst, waar zich men wel aan de afstand hield maar waar gezongen
werd en geen mondkapjes gedragen werden.
Iedereen moet offers brengen en geduld hebben. En juist nu hebben we elkaar ook zo hard nodig.

Vorige maand las ik het verhaal van Samuel Wells uit Londen. Hij vertelde over de kerk.
‘De kerk heeft vaak een laag zelfbeeld. Vroeger zat de kerk vol en hadden we invloed in de
maatschappij, maar die tijd is voorbij. Wij doen dus iets niet goed. We hebben het gevoel van iemand die werkloos is: niemand heeft ons nodig.
Als we dat nu eens omdraaien naar een houding van nederigheid. God geeft ons alles wat we nodig hebben; laten we ons openstellen om dat te ontvangen.’
Aan het woord is Samuel Wells – een Engelse theoloog die voorganger is in de St. Martin-in-the Fields, een kerk in het centrum van Londen.
Hij pleit voor een nieuwe Reformatie: ‘Niet vergeving van zonden centraal, maar Gods koninkrijk dat komt. Het grote probleem is niet de zonde of de dood maar het isolement. God wil met mensen omgaan. Dat was het doel van zijn schepping. God is relatie – in zichzelf al: Vader, Zoon en Geest. Als mensen weerspiegelen we dat.
Wij denken in de kerk vaak vanuit schaarste. Maar God geeft overvloed. Hij geeft ons alles wat we nodig hebben. Als er schaarste is komt het doordat wij niet zien hoeveel Hij ons geeft in elkaar en in de vreemdeling – of die wij als zodanig beschouwen. Daarom is het belangrijk om niet als kerk te gaan uitmaken wie er wel en niet bij hoort – dat is niet nederig. Kerk-zijn is inclusief.
Ons probleem is niet alleen de zonde of de dood, maar de vervreemding in de vier relaties waarin je als mens leeft: met God, met jezelf, met elkaar en met de schepping. Verzoening in die relaties is de kern van het evangelie. En de hemel is waar we in al die vier relaties in volkomen harmonie zijn. De kerk wordt in de Bijbel wel ‘fundament en pijler van de waarheid’ genoemd.
Die waarheid is Christus, de kerk is zijn lichaam. Hij is volkomen God en volkomen mens. Dat is wat anders dan: wij hebben de waarheid en moeten van anderen niets aannemen. De vrucht van de Geest is buiten de kerk ook te vinden. De Geest vernieuwt en verrast de kerk voortdurend.’
Tot zover de woorden van Samuel Wells in het ND van zaterdag 10 september.

Woorden waar ik blij van word en hoop uit put.
Het doet me denken aan Jezus. Met regelmaat word ik herinnerd aan de Bergrede.
Jezus gaat hier zijn leerlingen uitleg geven over de nieuwe wereld. Dan noemt Hij negen
onderwerpen om aan te geven voor wie het echte geluk is.
Voor mensen die weten dat ze God nodig hebben. Voor hen is Gods nieuwe wereld.
Voor mensen die verdriet hebben. Want God zal hen troosten.
Het echte geluk is voor mensen die vriendelijk zijn. Want aan hen zal God de aarde geven.
Voor mensen die doen wat God wil en dat het allerbelangrijkste vinden is het echte geluk. Want God zal hun moeite belonen.
Het echte geluk is voor mensen die goed zijn voor anderen. Want God zal goed voor hen zijn.
Het echte geluk is voor mensen die eerlijk zijn. Want zij zullen God zien.
Voor mensen die vrede sluiten is het echte geluk. Want zij zullen kinderen van God genoemd worden.
Het echte geluk is voor mensen die lijden omdat ze doen wat God wil. Want voor hen is Gods nieuwe wereld.
Het echte geluk is voor jullie. Jullie zullen het misschien moeilijk hebben omdat je bij mij hoort. Als je uitgescholden of gevangengenomen wordt. Of als mensen allerlei leugens vertellen over je – wees dan blij en vrolijk. Want jullie krijgen een grote beloning in de hemel. De profeten van vroeger werden net zo slecht behandeld als jullie. (Mattheus 5 Bijbel in gewone taal.)

Klaar staan voor mensen heeft zin. Licht verspreiden. Zoals een stad op een berg die door iedereen gezien wordt. Elkaar steunen, zien en opzoeken blijft broodnodig. Ook al is het in een kleine groep.
Juist in die kleine groep mensen kan je elkaar tot een hand en een voet zijn. Misschien geen knuffel of zoen waar je zo naar verlangt. Maar die aanraking van je elleboog of voet, die blik, die lach en lieve woorden maken het verschil. Alles wat je aandacht geeft groeit. Wees goed voor elkaar en zoek elkaar op. Online of live. Trek aan de bel wanneer je je eenzaam voelt en iemand nodig hebt om bij uit te huilen. Uit te razen als je boos bent of je verdriet, angst of blijdschap mee te delen.
Je bent niet alleen en weet dat je Hemelse Vader je altijd hoort en ziet.
Bid hem of hij je nabij wil zijn en mensen op je pad wil brengen als je je alleen voelt.
Het ga je goed. Blijf gezond en houd moed. Het Licht is er altijd en overwint de duisternis.

Zin om een keer te sparren en of een wandeling door de natuur te maken?
Van harte welkom 🙂
Vaarwel, adieu en lieve groet,
J o k e

En ja, daar is hij eindelijk. Het logo van Adieu, praktijk voor coaching & counseling.
Met dank aan Ellen Brouwer die meerdere ontwerpen voor mij heeft getekend.
Ik heb gewacht tot het moment dat ik mijn opleiding onderwijskunde en begeleiding heb afgerond.
Heel feestelijk was het dat ik, ondanks de corona periode en zonder vertraging, dit diploma de dag na m’n verjaardag mee naar huis mocht nemen. Bij Ellen kon ik in het voorjaar mijn wensen voor het logo aanleveren. Ik begon met de vuurtoren.

Destijds in 2017 was dit mijn eerste foto om aandacht te vragen met Adieu. Nadat ik de
opleiding pastorale hulpverlening had afgerond vond ik dat een passende foto voor de site.’ De Heer helpt mij altijd, hij is als een licht in het donker. Ik ben voor niemand bang.’
Deze tekst uit psalm 27: 1 inspireerde me. Het is een tekst die gaat over licht, maar ook de
enige psalm die gaat over je vader en moeder.

Mijn grote angst was hoe ouder ik werd dat ik mijn ouders eens op een dag zou gaan verliezen. Aan hen heb ik veel te danken. Hun liefde en betrokkenheid hebben enorm veel voor mij betekend. En natuurlijk kwamen die dagen van afscheid wel. Eerst mijn vader in juli 1997 en daarna in september 2001 mijn moeder.
Beiden stierven aan kanker en veel tranen zijn er gevallen. Juist omdat er ook zoveel
vreugde en liefde was moesten we veel loslaten.
Maar niet zonder hoop. Zij beiden lieten op hun eigen manier zien wat het voor hen
betekende om te vertrouwen op God.
Psalm 100 staat hier symbool voor: ‘Dient de Here met vreugde. Zijn goedertierenheid is tot in eeuwigheid en Zijn trouw tot in verre geslachten.’ Licht als baken als het donker is.
Deze boodschap gaf mij kracht. En dit te delen met mensen vond en vind ik nog steeds
hoopvol en boeiend.
Maar om de vuurtoren in het logo weer te geven deed ons beiden toch wat aan een
uitvaartonderneming denken. 😉

Het woord Adieu is een afscheidswoord. Ik vind het een mooi woord.
Tenslotte is het hele leven afscheid nemen.
Van je versleten sokken tot je meest intieme geliefden. En dat is nogal een verschil.
Alles is vergankelijk, maar alles wordt ook weer nieuw. En op de weg naar die nieuwe
wereld wens ik mezelf en iedereen het goede toe.
Op de school waar ik heel lang gewerkt heb kregen de kinderen dit woord Adieu mee ter
bemoediging.
‘Vaarwel, het ga je goed, God gaat met je mee. Hij zal je beschermen tegen gevaren.’

Een foto van een reiger heb ik ook op mijn site staan.
Ellen tekende de vogel heel kunstig. Het zag er strak uit.
Als ik een reiger tegenkom word ik altijd blij. En ik kom er nogal wat tegen achter ons huis
tussen het groen van de weilanden en de sloten.
Zo prachtig, roerloos en geduldig staat deze vogel te wachten op zijn kans om een visje of
kikker te bemachtigen.
Om daarna ineens, onvoorspelbaar wanneer .., zijn vleugels uit te slaan. Om een stukje
verderop weer geduldig, rustig en roerloos te staan wachten op zijn kans.
Dit elfje kwam bij me op toen ik weer een keer naar deze vogel keek:

Plots
de reiger
stil en vastberaden
water lucht en aarde
evenwicht

Voor mij een teken van geluk en hoop, als ik dit schijnbaar onbeduidende dier tegenkom en geduldig bezig zie in de natuur.
Maar om deze in mijn logo op te nemen deed me toch iets teveel denken aan de ooievaar in het logo van een bedrijf gespecialiseerd in babyspullen…

Mijn derde foto is het bootje getekend door mijn schoonvader.
Uiteindelijk heb ik voor deze afbeelding gekozen.
Vroeger zei hij wel eens gekscherend ‘als jij de kinderboeken nu schrijft dan maak ik de
tekeningen erbij..’ Het is er toen niet van gekomen.
Maar op deze manier wil ik een ode aan hem brengen.

Zijn bootje staat voor mij symbool voor Vaarwel.
Mijn schoonvader was een bijzondere man met veel talenten. Zijn gevoel uitte hij in zijn
tekeningen. Er zat veel schoonheid, humor maar ook symmetrie in. Wiskundig precies
tekende hij een kathedraal.
Maar ook bijvoorbeeld het portret van prinses Astrid (1905-1935) de moeder van Koning Boudewijn van België. En dat was dan net een foto.
Of spotprenten bijvoorbeeld over Hitler. Beroemd zijn zijn grote wolkenpartijen die hij
tekende boven het platte polderlandschap. Mede daardoor hield hij van de plek waar hij
woonde in de Noordoostpolder.
Dik Kortenoeven was een gelovige man die vertrouwde op God.
Hij leefde ons hierin voor als vader, schoonvader en opa. De zin ‘Verblijd ons door Uw daden’ neem ik soms over als ik voorga in gebed. Pa liet daarmee zien dat hij geloofde en vertrouwde dat God invloed had op ons leven.
Ik ben daarom ook heel blij dat Ellen dit bootje van hem verwerkt heeft in het logo van
Adieu.

Wil jij doorpraten over wat jou beweegt? Dan loop ik graag een stukje met je mee.
Adieu, het ga je goed!
Lieve groet en tot ziens,

J O K E